Ο Πόλεμος κι Ειρήνη του Λέοντος Τολστόη είναι ένα μυθιστόρημα με πολλές αναγνώσεις. Πρώτα θα το χαρακτηρίζαμε ως ένα κοινωνικό μυθιστόρημα αφού αφηγείται τον ανέμελο τρόπο ζωής της ρωσικής κοινωνίας και ιδίω της τάξης των ευγενών εν καιρω ειρήνης και πως ο τρόπος αυτός ανατρέπεται με τον ερχομό του πολέμου και των δεινών που τον συνοδεύουν! Έπειτα είναι ένα εθνικό ιστορικό μυθιστόρημα, αφού περιγράφει την εθνική αντίσταση των Ρώσων κατά του κατακτητή Ναπολέοντα στις αρχές του 19ου αιώνα. Πίσω απ’ όλα αυτά όμως ο αναγνώστης δεν μπορεί να μην προβληματιστεί και για την ευρωπαϊκή ιστορία και τον αντίκτυπο που προκάλεσε η Γαλλική Επανάσταση στα απολυταρχικά καθεστώτα της Ευρώπης. Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε τον Ναπολέοντα, που με όπλο του τις νέες επαναστατικές ιδέες και το στρατό του ξεχύθηκε κατά των γερασμένων ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών! Και ίσως τις νικούσε, αν δεν ήταν η Αγγλία η άλλη μεγάλη ανερχόμενη αστική δύναμη της εποχής, η οποία αντί να επιτεθεί με το στρατό της στον Ναπολέοντα προτίμησε μέσω της διπλωματίας να δημιουργήσει συνασπισμούς κρατών εναντίον του αποκλείοντας μόνο με τα καράβια της τα γαλλικά λιμάνια!
Τον Τολστόη τον απασχόλησε πολύ η ιστορική εξέλιξη που διαμορφώνει τρόπους ζωής και συνειδήσεις λαών και ατόμων που τυχαίνει να βρίσκονται μέσα στη δίνη των ιστορικών εξελίξεων ανεξάρτητα από τη θέληση τους. Και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι[1], που συντάραξαν την Ευρώπη και τη Ρωσία με την κατάληψη της Μόσχας, σημάδεψαν τόσο την ψυχή της γενιάς που τους έζησε, ώστε τους διηγούνταν στα παιδιά κι εγγόνια τους. Αυτό το πνεύμα μεταφέρει ο Τολστόη με το έργο του Πόλεμος κι Ειρήνη, ο οποίος γράφει το μυθιστόρημα αυτό, 50 χρόνια περίπου μετά το τέλος των Ναπολεοντείων πολέμων.
Τον Τολστόη τον απασχόλησε πολύ η ιστορική εξέλιξη που διαμορφώνει τρόπους ζωής και συνειδήσεις λαών και ατόμων που τυχαίνει να βρίσκονται μέσα στη δίνη των ιστορικών εξελίξεων ανεξάρτητα από τη θέληση τους. Και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι[1], που συντάραξαν την Ευρώπη και τη Ρωσία με την κατάληψη της Μόσχας, σημάδεψαν τόσο την ψυχή της γενιάς που τους έζησε, ώστε τους διηγούνταν στα παιδιά κι εγγόνια τους. Αυτό το πνεύμα μεταφέρει ο Τολστόη με το έργο του Πόλεμος κι Ειρήνη, ο οποίος γράφει το μυθιστόρημα αυτό, 50 χρόνια περίπου μετά το τέλος των Ναπολεοντείων πολέμων.